Pijn bij het vrijen; poort naar intenser leven.

Als kunstenaar wist ik precies hoe je uit niets, iets kon creëren. Door heel goed naar mijn gevoel te luisteren en dan steeds te volgen wat zich zo intuïtief aandiende, ontstond een object moeiteloos en met plezier. Voor alles was een oplossing. Als ik het even niet wist, wachtte ik geduldig totdat de oplossing als vanzelf kwam opdagen.
Het vertrouwen in dat proces, had ik helemaal niet, als het op andere zaken in mijn leven, zoals mijn gezondheid, aankwam.
In mijn twintiger jaren kreeg ik te maken met allerlei vage, fysieke klachten. Ik had hypoglycemie, candida en ME achtige verschijnselen, waardoor ik me de hele dag door totaal uitgeput voelde.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik een brandende, snijdende pijn in mijn vagina en vulva gebied. Die pijn was er zonder of met penetratie. Het hebben van sex was uitgesloten.

Geen gynaecoloog scheen echt te weten wat er aan de hand was, laat staan hoe het te behandelen was. Via internet herkende ik verhalen van vrouwen die leden aan vulvodynie, vulvar vestibulitus, dyspareunie, focale vulvitus of lichen sclerosis. Uit geen van de verhalen merkte ik op dat er vrouwen van genezen waren. Mijn wereld stortte in. Mijn zelfbeeld als vrouw was beneden alle peil en ik gleed af in een diepe depressie.

Ik probeerde van alles om te genezen. Als een bezetene zocht ik in de conventionele en alternatieve wereld van de geneeskunde. Sommige van die alternatieve zaken gaven me meer energie, maar er veranderde niets aan de pijn in mijn vagina.

Op een gegeven moment was ik zo teleurgesteld dat niets leek te helpen, dat ik besloot mijn zoektocht naar genezing te staken. Ik lag op de grond en dacht “Dit is het...ik hoef niets meer te doen om beter te worden”.

Door dit plotselinge gevoel van vrijheid gebeurde er iets in mijn lichaam. Opeens merkte ik dat er een diep gevoel van welbehagen door me heen stroomde. Iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt.

Ik ging vaker liggen en voelde dat de momenten van welbehagen steeds intenser werden en dat de energie zich over mijn hele lichaam uitbreidde. Het voelde extatisch. Het werden mijn meest gewaardeerde momenten van de dag.

Langzaam aan voelde ik mij steeds beter. Ik begon mijn diepe gevoelswereld meer credit te geven en ging de intuïtieve stem, die daaruit omhoog kwam, steeds meer volgen in wat ze me zei te doen en vooral niet te doen.
Op een gegeven moment begon ik me af te vragen of deze simpele manier van zijn, de weg kon zijn naar mijn genezing. Dezelfde weg, die ik volgde bij de creatie van mijn objecten. Kon het zo simpel zijn?

Ik begon te zien, hoe mijn denken telkens wel weer iets verzon om me uit dat gevoel van welbehagen en vertrouwen te houden. Ik leek er geen controle op te kunnen uitoefenen en liet me steeds meedrijven met mijn angstaanjagende gedachten. Totdat ik ging zien, dat die loodzware gedachten, zoals “ik zal nooit meer beter worden”, alleen maar richtingaanwijzers waren om mijn ziel weer terug te vinden. Ik zag dat ik zelf kon kiezen om wat anders te geloven.

Toen ik in contact kwam met het werk van Byron Kathie, kon ik dmv. haar simpele werk mijn meest zwarte gedachten omsmelten, totdat er een glimlach in me verrees, en ik weer terug kwam bij mijn eigen veilige ruimte.
Mijn emotionele, fysieke en mentale stabiliteit werden door het toepassen van deze manier van zijn, steeds groter. Ik begon ook steeds meer vertrouwen te krijgen in mijn eigen bron, mijn eigen ziel.

Ook al had ik pijn en kon geen man mijn vagina binnenkomen, toch begon ik me vrouwelijker dan ooit te voelen. Ik voelde me voor het eerst in mijn leven onafhankelijk van een man, omdat ik de sensualiteit en extase in mezelf kon genereren. De passie die ik voelde met elke ademhaling, kon ik ook steeds vaker ervaren op andere momenten in mijn leven.
Mijn brandende verlangen voor het hebben van een partner verdween meer naar de achtergrond, waardoor de druk om te genezen steeds kleiner werd.

De momenten van totale, vreugdevolle ontspanning deden me zo goed, dat ik zelfs verandering merkte in het gebied van mijn vulva. Het brandende gevoel werd minder. Ik kon mijn schaamlippen opeens aanraken, ik kon weer fietsen en een broek aan. Allemaal zaken , die ik daarvoor jarenlang niet kon, vanwege de intense pijn. De pijn werd van buiten naar binnen toe steeds minder. Alleen binnen in mijn vagina en bij de ingang ervan had ik nog pijn.

Mijn vertrouwen in de kracht van mijn ziel werd nog versterkt, doordat ik in contact kwam met het werk van Norma Delaney & Garret Annofsky (New Breath). Door hun werk begon ik te zien dat het onmogelijke (genezing) misschien toch mogelijk was. De ervaringen die het echtpaar hadden met mensen met allerlei kwalen en problemen was magisch. Alles wat ze deden, was mensen weer in contact brengen met hun diepste wijsheid. Gewoon, door simpelweg te ademen.

Doordat ik dieper ging kijken naar de achterliggende zaken die emotioneel wellicht van invloed waren geweest bij het ontstaan van de pijn in mijn vagina, ging ik ook kijken naar de manier waarop ik seks beleefde.

Ik begon me af te vragen of seksualiteit niet heel anders beleefd kon worden, dan ik tot nu toe had gedaan. Zou het kunnen dat ook hier gold dat door minder te doen, er meer te genieten zou zijn?

Door in contact te komen met de wereld van tantra had ik al gezien dat er veel meer mogelijk was, dan ik altijd al dacht. Maar toch voelde ik al snel dat ook hier weer regels en technieken waren om energie te sturen in plaats van gewoon te ontvangen wat er al was. Ik werd er gespannen van.

Toen ik in contact kwam met Diana Richardson, vond ik een andere manier van tantra. Zij liet me zien wat de kracht van simpelweg ontvangen was en dat een vrouw wezenlijk van een man verschilt in de manier waarop zij haar seksualiteit beleeft. Ze liet me het belang van mijn borsten zien. Dat daar mijn vrouwelijke centrum was, in plaats van mijn vagina. Openden mijn borsten zich voor het gevoel erin, dan ging als vanzelf mijn vagina open. Ze liet me zien dat het openen van die verbinding tussen borsten en vagina tijd vroeg. Zo kon mijn hele lichaam zich openen voor penetratie, in plaats van alleen mijn vagina.

Ik kreeg het vermoeden dat de intense pijn in mijn vagina wel eens veroorzaakt zou kunnen zijn, door een verkeerde interpretatie van sex. Was ze niet gewoon gesloten om me te laten zien wat werkelijk ontvangen was? Ontvangen van energie op het diepste niveau. Mijn vagina was, volgens mij, simpelweg in protest tegen mijn verouderde gedachten over seksualiteit.

Nadat ik gestopt was met het smachten naar een man, stond er opeens een prachtige man voor mijn neus. Hij was open om op een andere wijze naar sex te kijken en daarmee met mij te experimenteren. Nog steeds was penetratie pijnlijk.

Ik was totaal in verwarring. Nu had ik de keus...laat ik me door die verwarring overmeesteren, of kies ik voor het bubbelende gevoel van leven in mij, dat er altijd was. Dat laatste was wat ik deed en nogmaals dook ik diep in mezelf om te vragen wat er nodig was om te genezen.

Heel diep in mij zei iets me steeds meer, dat ik niet echt plezier mocht beleven.
Totdat mijn ziel me zachtjes aanspoorde om nu voorbij de pijn te gaan en naast alle gedachten over sex, ook de spirituele, te gaan staan. Ze zei mij, me open te stellen voor plezier op alle gebied. Snel, heet, cool, langzaam, wachtend of dan weer niet, geil of stil.... als ik mijn ziel uitnodigde was alles goed, zij zou me laten zien, wat op elk moment zich wilde ontvouwen.

Ze zei me door de pijn heen te bewegen en me er niet door te laten verleiden. Niet te kiezen voor de macht van de pijn, maar voor dat wat erachter lag; zachtheid en extase.

Ik kocht een set dilators. Ik wilde graag in mijn eigen tempo experimenteren met iets in mijn vagina, voordat een man mij ging penetreren. Dit had ik al vaker gedaan, maar was er alleen maar heel depressief van geraakt, omdat de pijn altijd erger werd. Deze keer was het anders. Nu wist ik dat dit was, wat ik moest doen...door de pijn heen bewegen. De eerste dilator deed veel pijn, maar na enkele dagen was die pijn weg en ging ik over naar een dikkere dilator, net zolang tot de dikste pijnloos mijn vagina ingleed.

Nu was mijn vertrouwen gegroeid dat ik een echte penis ook wel binnen kon laten.
Dat lukte niet. Het deed heel veel pijn.
Ik was razend, schopte, sloeg om me heen en schreeuwde duizend hartenkreten van onmacht.
Vreemd genoeg veranderde die onmacht opeens in een gevoel van kracht en wijsheid. Op eens wist ik eindelijk met elke cel in mijn lichaam, dat de pijn niet veroorzaakt werd door iets fysieks. Het werd veroorzaakt door mijn overtuiging dat het echt niet zou lukken en altijd wel pijn zou blijven doen. 

Ik begon mijn vagina toe te spreken, met de boodschap dat ik recht had op plezier, dat ik koste wat kost dat plezier nu ging claimen. Niets in mij was meer bang voor de pijn en ik vroeg mijn vriend zijn penis bij mij naar binnen te brengen. En toen gebeurde het....mijn vagina deed geen pijn meer!

Ik kon eindelijk op heerlijke wijze de liefde bedrijven. Na jaren was het onmogelijke gebeurd en kon ik weer sex hebben en hoe! Alles in me deed mee, makkelijk stromend tintelde mijn lichaam in heerlijke extase...nu gedeeld met een man.
Ik voelde me de hemel te rijk. Door veel te blijven vrijen voelde het alsof de restjes pijn die af en toe nog naar boven kwamen, werden weg gevreeën.